Please download here !!

                                                                              भुत दया

साधारणपणे 4थी 5वी मध्ये मराठी बालभारती पुस्तकामध्ये भुतदया धडयामध्ये मुक्या प्राण्यावर, प्राणी मात्रांवर दया करा, प्रेम करा ही शिकवण मिLाली| आज वयाची साठी गाठली| ती Xिाकवण आजहीै आठवते| हे सर्व आठवण्याचे कारण नुकताच घडलेला प्रसंग| मला कुत्रा हा प्र्राणी आवडत नाही व त्याच्यावर प्रेम पण नाही| पण न जाणे वेLोवेLी का व कसे जडले|

       परवाचीच गोष्ट संध्याकाLी माझा मुलगा निलेश व सुन प्रमिला आ^फिस मधून घरी परतले तेव्हा अंधार पडला होता| थंडीचा कडाका वाढला होता|  त्यांच्या मागे एक लहानसे काLया रंगाचे गोंडस कुञ्याचे पिलू आले| कितीही हाकलले तरी ते पिच्छा सोडण्यास तयार नव्हते| गेट लावले तर गेटच्या फटीतून प्रवेश करित मजकडे विजयी मुद्रेने पहात राहिले| पिलू जिंकले मी हरलो| मला त्याची दया आली| पार्कींगमध्ये गाडीच्या खाली बारदान टाकून त्याची सोय केली| त्याला दुध पोLीचा काला करून खाण्यास दिला| खाणे झाल्यावर थोडा वेL शांत राहिले पण जसजशी थंडी वाढू लागली तस तसे त्याचे क्याँव क्याँव चे ओरडणे सुरू झाले| त्याच्या ओरडण्याने झोपमोड झाली| उठून परत त्याचे अंगावर दुसरे बारदान टाकले व झोपलो| सकाLी उठून पाहतो तर काय पिलू केव्हा जागा सोडून कोठेे गेले याचा पत्ताच लागला नाही| आसपास शोध केला पण अयशस्वी ठरलो| मोठया कुञ्याने तर त्याला मारले नसेल ना या विचारांनी मन बेचैन झाले| शेवटी तो आपला फक्त एक दिवसाचा पाहुणा होता अशी मनाची समजूत घातली| जाता जाता माझ्या गत स्मॄतीना उजाLा देउन गेला|

                वडिलांनी एक कुत्रा पाLला होता| काLया रंगाचा| मानेवर, कपाLावर, तसेच पुढच्या पंजावर पांढरे प+े| कपाLावरील पांढरा रंग जणू गंधच लावले होते| त्यामुLे तो देखणा व उमदा दिसत असे| त्याचे आम्ही “टा^मी” असे नामकरण केले होते| त्याचे भुंकणे, मागे लागणे मला अजिबात आवडत नसे| यामुLे मला घरातील लोकांचा रोष पत्करावा लागला| तो माणसाच्या प्रेमाचा वेडा होता| मी दिसताच धावत येउन अंगाला बिलगणे, उडया मारणे अशा लडिवाL चाLयांमुLे न कLत माझा, एवढा प्रिय झाला की, त्याचे विणा करमत नसे| त्याच्या प्रेमL स्वभावामुLे घरी येर्णाया प्रत्येकाच्या मागे लागत असे| मागे आला म्हणून लोक घाबरून पLत| त्याची तक्रार करू लागले| उपाय म्हणून त्याला बांधून ठेवावे लागले| सतत बांधल्यामुLे त्याचे पुढचे पाय फेगडे(वाकडे) झाले, खाणेपिणे कमि झाले| डा^क्टरी उपाय करून पाहिले| पण व्यर्थ| जाता जाता श्वानास पण मन असते, भावना असतात दाखवून गेला|

                1998 साली माझी विदेश संचार निगम लि| दिघी पुणे येथे बदली झाली| तेथे का^लनीत आम्ही ज्या क्वार्टरमध्ये रहात असू त्यामध्ये आमचे आधी बंगाली कुटुंब राहत असे| त्यांनी कुत्रा पाLला होता|

 संपूर्ण काLा, सदैव उंचावलेले कान, पाणीदार डोLे  यामुLे तो फारच रूबाबदार व उमदा दिसत असे|त्याला “ब्ल^की” नावाने संबोधत| त्यांची कलकत्त्याला बदली झाल्यावर ब्ल^कीस तेथेच सोडून गेले| आम्ही राहण्यास गेल्यावर ब्ल^की आमचेकडे राहू लागला| सुरवातीला मी त्याला हाकलण्याचा प्रयत्न केला पण काही केल्या तो क्वार्टर सोडण्यास तयार नव्हता| माझी भुतदया जागॄत झाली| आम्ही त्यास खाण्या पिण्यास घालू लागलो| न कLत तो आमच्या मध्ये इतका रूLला की जणू आमचे घरातील एक सदस्यच बनला| संध्याकाLी तो आमचे बरोबर फिरावयास येत असे| संध्याकाLी 7|30 ही त्याची जेवणाची वेL होती| वेL झाली की, तो आमचे पायात पाय येउन चालू लागे व भुक लागल्याचे दर्शवित असे| फिरणे अर्धे सोडून त्याला खाण्यास दिले की तो शांत होर्इ| 

एकदा अचानक आम्हास गावी जाण्याचा प्रसंग पडला| जातांना दारे खिडक्या बंद केली| पुढच्या दाराला कुलुप लावले| परंतु चुकुन मागील दरवाजा बंद करणे राहून गेले| आम्ही गेल्यावर आमचे शेर्जायांच्या लक्षात आले| त्यांनी फोन करून आम्हास कLविले| आम्ही परत येर्इपर्यंत दोन दिवस ब्ल^की दारातच बसून राहिल्याचे आम्हास सांगण्यात आले|

2004 मध्ये रिटायरमेंट झाल्या नंतर जेव्हां जेव्हां मी का^लनीत गेलो तेव्हां तो जुनी ओLख कायम ठेवत येउन पायाशी घोटाLत असे| मी पण जातांना त्याचे साठी बिस्किट जरूर घेउन जायचो| त्याचे देहावसान झाल्याचे ऐकून तर डोLयात पाणीच आले|

असा हा प्रामाणिक व इमानदार प्राणी त्याचे बद्दल भुतदया जागॄत होणे स्वाभाविकच आहे.